සංගීත ජීවිතයේ සොඳුරු මතක - 1

මම පොඩි දවස් වල ඒ කියන්නෙ අවරුදු පහේ වගේ කාලෙ ඉඳන් රේඩියෝ එකක හොඳ සිංදුවක් ඇහුණොත් එහෙම මම කරන්නෙ ගෙදර තියෙන ටින් බෙලෙක්ක ටිකක් වටේ තියාගෙන කෝටු කෑලි දෙකකින් ඒවට තලන එක. ඉතිං ගෙදර මිනිස්සුන්ගෙන් බැනුම් අහල ඉවරයක් නෑ මගේ ටින් බෙලෙක්ක ඩ්‍රම් ගැහිල්ල හින්ද කනක් ඇහෙන්න නෑ කියල. ඒ උනාට මම නෙමේ ඒවා නැවත්තුවෙ. හැමදාම ඔය වැඩේ කළා.

ඔය කාලෙ අපේ පැත්තෙ තියෙන ලොකු සංගීත ප්‍රසංග එහෙම බලන්න අපේ ගෙදර කට්ටිය යනව මාවත් අරගෙන. ඒ කාලෙ අද වගේ ෆ්ලෑෂ් බැක්ල, සනිධප ල නෑනෙ. තිබ්බ ලොකුම බෑන්ඩ් ටික තමා ආනන්ද පෙරේරා මහත්තය හිටපු "ශක්ති" සංගීත කණ්ඩායමයි, සන්ෆ්ලවර්ස්ලයි, තව මහින්ද සිල්වා හිටපු සුපර්ස්ටාර්ස් බෑන්ඩ් එකයි. මට මතකයි ඒ කාලෙ ශක්ති එකේ ඇන්තනී සුරේන්ද්‍ර ලීඩ් ගිටාර් එක ප්ලේ කරනවා වැඩ දාල. තව සුපිරි විසිල් පාරකුත් තිබ්බා මතකයි. ඉතිං මට තේරුමක් නෑ ඔය එක එක ගායකයො මොනවද කියන සිංදු කියල. මගේ අවධානෙ තියෙන්නෙ ඩ්‍රම් සෙට් එකටයි, ගිටාර් දිහාවටයි.

ඕව බලන් ඉඳල මගෙ වැඩේ ගෙදර ඉඳන් ටින් බෙලෙක්ක ටික වට කරගෙන ඩ්‍රම් ගැහුව එකයි, කොසු ඉදල් වලින් ගිටාර් ගැහුව එකයි. මට ඕන කරන ඩ්‍රම් සෙට් එකේ හඬවල් ටික එක එක ජාතියෙ ටින්, බේසම් අනං මනං වලින් කොහොම හරි අරගත්ත. පොඩි කාලෙ ඉඳන්ම සංගීත පිස්සුවෙ රෝග ලක්ෂණ තමා ඔය පෙන්නුම් කලේ. ඊට පස්සෙ මට අපේ මාම කෙනෙක්ගෙ වෙඩින් එකකට යන්න හම්බුනා. ඒකට බෑන්ඩ් එකක් ඇවිත් හිටියා වෙඩින් එකට ප්ලේ කරන්න. එයාෆෝස් එකේද කොහෙද ඒ මාම වැඩ කලේ. මම වෙඩින් එකට ගිහිං ඒකෙන් එනකන්ම හිටියෙ අර බෑන්ඩ් එකේ ඉන්ස්ට්රුමන්ට්ස් ටිකත් එක්ක. ඩ්‍රම් සෙට් එක හයි කරන දිහා බලන් හිටියෙ ඇහි පිය නොහෙලා. ඇයි ඉතිං මම ආසම භාණ්ඩේ නෙ. ඔන්න දැන් ගිටාර් ටිකත් කරේ දාගෙන ඒකෙ හිටිය කට්ටිය සවුන්ඩ් බැලන්ස් එකක් බලන්න ලැහැත්තිය(මට ඒ කාලෙ ඕක තේරුනේ නෑ). හැබැයි බැලන්ස් කරන එකා ගිටාර්වල චැනල් ටික ඔන් කරල නෑ. මම දැන් ඉතින් මාරම ආසාවෙන් ළඟටම වෙලා ඉන්නවා. එයාල ගිටාර් ගහනවා ඒ උනාට සද්දෙ නෑ. මම ඉතිං පොඩි එකා කාලෙ හිතන් හිටියෙ ගිටාර් එක ගැහුව ගමන් හෙන සද්දයක් එනවා කියලනෙ. මම ඒ එක ගිටාරිස්ට් කෙනෙක්ට එක පාරටම කියපි "කෝ ඕක ගැහුවට සද්දෙ නෑනෙ" කියල. ඒ යකා මගෙ දිහා බලන් ඉඳල "යනවා යන්න අහරෙට" කියල කියපි. මේක ඇහුන විතරයි විලිලැජ්ජාවකුත් එක්ක බයක් ආව. මම ඉතිං ඒ කාලෙ පොඩි එකානෙව. ඉතිං මම කෙලින්ම අම්ම ළඟ තමා නැවතුනේ. ඒ මොන ලැජ්ජාව උනත් එදා තමා මම ඉස්සර වෙලාම බෑන්ඩ් එකක සංගීත භාණ්ඩ ගොඩක් ළඟටම වෙලා බලා ගත්තෙ.

ඊට අවුරුද්දකට දෙකකට විතර පස්සෙ මගේ සංගීත පිස්සුවෙ රෝග ලක්ෂණ අඳුර ගත්ත මගේ තාත්තා මට ගෙනත් දුන්න පොඩි ඕගන් එකක්. ඒක කැෂියෝ එකක්. Casio sa-10 තමා මොඩල් නොම්බරේ. භාණ්ඩෙ පොඩියට තිබ්බට මාර වැඩ ගොඩක් තිබ්බෙ. විවිධ නාද 100ක් සහ තව ඩ්‍රම් බීට්ස් ගොඩක් තිබ්බා. ජපන් භාණ්ඩනෙ අද කාලෙ තියෙන සෙල්ලං ඕගන් වගේ නෙමේ පොඩි උනත් සුපිරි කොලිටියක් තිබ්බෙ ඒ හඬවල් වල වගේම නිමාවෙත්.

Casio SA-10

ඉතිං මට එදා ඒක හම්බුන ගමන් ටිකට් එකක් ඇදුනා වගේ තමා. මාසයක් දෙකක් විතර යනකන් ඒකෙ තිබ්බ ටෝන්ස් ටික පුරුදු වුනා. ඇයි ඉතිං නාද 100ක් කනට හුරු කරගන්නත් එපැයි. ඉස්සරවෙලාම ඒ හඬවල් හුරු කරගත්තෙ එකේ ඉඳන් සීයට තියෙන නම්බර් ටික මතක තියාගෙන. අද කාලෙ පොඩි අයට වගේ අපිට ඉස්සර ඉංගිරීසි බෑ නොවැ ඒ තියෙන නාද වල ඉංග්‍රීසි වචන කියවන්න. ඔන්න දැන් මම දන්නවා මේ අංකෙ මේ සද්දෙ, අරකෙ මේ සද්දෙ එහෙම කියල. ඊට පස්සෙ ඉතිං ඔන්න හැම සංගීතකාරයාම වගේ මමත් ඉස්සරලම පටන් ගත්ත ඕගන් එකෙන් රටේ නැති බොරු ගහන්න දකුණු අතින්. ටික කාලයක් යද්දී මගේ දකුණු අතේ ඇඟිලි පුරුදුයි. ඒත් තාම ගහන්නෙ බොරු. ඔන්න දැන් බොරු සංගීත කෑලි අස්සෙන් මට ඇහෙනවා ටිකක් හුරු සිංදුවක පොඩි පාට් එකක්. ඔන්න දැන් ඒක ආයෙත් වාදනය කරන්න ෆුල් ට්‍රයි එක. ටික වෙලාවක් ඔට්ටු වෙලා ඔන්න ඒක හෙමිට ගහන්න පුළුවන් වෙනව. ඔය විදිහට ගහපු බොරු සංගීත කෑලි අස්සෙන් මට හුරු පුරුදු සිංදු ගොඩක කෑලි අහුලගෙන වාදනය කරන්න පුළුවන් උනා. 

ඉතිං ඔය විදිහට කාලෙ යද්දි මගේ තාත්ත ඕගන් වාදන පුහුණුව කියල පොතක් මට ගෙනත් දෙනවා (සුදු පාට පොතක් මගෙ ළඟ ඒ පොත දැන් නැහැ). එකෙ තියෙනව සංගීතයේ ස්වර, ඊළඟට ඇඟිලි අංක කිරීම්, කෝඩ්ස් අනං මනං හෙන ගොඩක්. තව සිංදු කීපයක ස්වර ප්‍රස්තාරත් තිබ්බා. මට ඒ පොඩි වයසට ඕව ලොකු වැඩි බව හොඳටම තේරුම් ගන්න ඒ කාලෙදිම තේරුණු නිසාද කොහෙද පොත පැත්තකින් තිබ්බා. හැබැයි ස්වර ටික ගැන පොඩ්ඩක් ඒකෙන් ඉගෙන ගත්තා. ආයෙත් සුපුරුදු විදිහට බොරු සංගීත කෑලි අස්සෙන් සිංදු සෙවීමේ වැඩ කටයුත්ත දිගටම කරන් ගියා. ඔහොම යද්දි කොච්චර හොඳට ඔය වැඩේ උනාද කීවොත් ඕගන් එක අරං අවුරුදු 3ක් විතර වෙනකොට(ඒ කියන්නෙ මට අවුරුදු දහයක් වගේ) රේඩියෝ වල යන සිංදු වල ස්වර ටිකක් අල්ලගෙන පොඩ්ඩක් සිංදුව ටච් කරගන්න පුළුවන් තත්වෙට පුරුදු උනා. ඒ විදිහට තව අවුරුද්දක් එක හමාරක් යද්දී ඔහොම ඇහෙන ගොඩක් සිංදු අල්ලගෙන ස්වර ටික වාදනය කිරීමේ හැකියාව තිබුණත් මට තේරුණා එතනින් එහාට තව දේවල් දැන ගන්න ඕන බව. ඉතිං අර තාත්තා ගෙනත් දීපු අයින් කරල දාල තිබ්බ පොත අරගෙන මම කෝඩ්ස් ඉගෙන ගන්න යොමු උනා. මුලින්ම මෙලෝ දෙයක් නොතේරුණත් ටික කාලයක් යද්දි මට ප්‍රධාන කෝඩ්ස් වර්ග මොනවද ඒවා කොහොමද වාදනය කරන්නෙ කියන කරුණු අර පොත මගින් ඉගෙන ගන්න පුළුවන් උනා. ඔන්න මාස කීපයකට පස්සෙ මට සාමාන්‍යයෙන් මේජර් සහ මයිනර් කෝඩ්ස් ටික  ඕගන් එකෙන් වාදනය කරන්න පුළුවන් උනා. එතනින් පස්සෙ මගේ සිංදු වාදනය කිරීමේ හැකියාව හොඳින් දියුණු වුනා කීවොත් හරි. මොකද ඒ වෙද්දීත් මට ඇහෙන සිංදුවක් යන්තම් වාදනය කිරීමට තරම් මගේ කන දියුණු වෙලා තිබුණු නිසා කෝඩ්ස් දැන ගත්තයින් පස්සෙ ඉක්මණටම ඒ හැකියාව තවත් වැඩි දියුණු වුනා. 

ඔය විදිහට මට අවුරුදු 12ක් විතර වෙනකොට මට ගීත රැසක් සම්පුර්ණයෙන්ම වාදනය කිරීමට හැකිවුණා. මේ වෙද්දී අපේ ගෙදර අයට තෙරිල තිබ්බා මට ඔර්ගන් වාදනය කිරීමේ යම්කිසි හැකියාවක් තියෙන විත්තිය. ඉතිං මගේ තාත්තා මට ගෙනත් දුන්නා යමහා ඔර්ගන් එකක්. ඒක අර කැෂියෝ එක වගේ දෙතුන් ගුණයක් ලොකුයි. ඒ වගේම ගොඩක් වැඩ පුළුවන්. මම ඕකෙන් තමා වම් අතින් කෝඩ්ස් ප්ලේ කරන්න පුරුදු උනේ. 

Yamaha PSS-26

එහෙම පුරුදු වෙලා ටික කාලයක් ඇතුලත මට පුළුවන් උනා කෝඩ්ස් දාන ගමන් ගීත වාදනය කරන්න. ඔන්න දැන් මම ටිකක් ලොකුයි ඒ කියන්නේ අවුරුදු 12ක් හරි 13ක් හරි වගේ. ඔය කාලෙදි අර පොඩි කාලෙ තිබ්බ සංගීත උණේ රෝග ලක්ෂණ දරුණුවටම ඇවිල්ල සහලෝලම උණ හැදුනා :D. උණ කොච්චර වැඩි උනාද කිව්වොත් මට ඕනෙ උනා සංගීත කණ්ඩායමක් හදන්න. අපේ ඉස්කෝලෙ හිටපු මට වගේම උණ තියෙන තවත් පස් දෙනෙක් එක්ක මාත් ගියා බෑන්ඩ් එකක් හදන්න. ඒ කාලෙ ෆ්ලෑෂ් බැක්ල අළුත්ම සංගීත පෙරළියක් කරන යුගයක්. මගේ ලෝකෙ හිටපු අළුත්ම වීරයෝ සෙට් එක තමා ඒ. එතකොට ශක්ති බෑන්ඩ් එකක් නෑ. ඒවා දෙකට කැඩිලා සිහ ශක්ති කියල එකකුත් හැදිලා අභාවෙට යමින් තිබුනෙ. සුපර්ස්ටාර්ස් ලත් බැහැගෙන යනවා. වෙනදා වගේම ටකරං සංගීතෙ සන්ෆ්ලවර්සලා අඩු නැතුව කපුගේ මහත්තයා, සනත් නන්දසිරි, නිහාල් නෙල්සන් ඇතුළු තව ගායක ගායිකාවන් රැසකට දීලා කැසට් පට කරපු යුගයක් ඒ(ටකරං උනත් ඒවගෙත් පොඩි ගතියක් තිබ්බා). ටකරං සංගීතෙන් බැහැර වෙලා අළුත් වෙනසක් මුලින්ම කරේ ෆ්ලෑෂ් බැක්ල කීවොත් හරි මතක විදිහට. ඊට පස්සෙ තමා සනිධප නැගල ආවෙ. 

හරි කතාව පොඩ්ඩකට පිට පැන්නා. ඔන්න ඉතිං ගියා බෑන්ඩ් එකක් හදන්න. හැබැයි අපිටත් ඕන වුනේ ෆ්ලෑෂ් බැක් වගේ වෙන්න. දැන් අපි ගියා බෑන්ඩ් පුරුදු කරන තැනකට. (මේ ටික වෙන්නෙ මාස හතරක් පහක් විතර ඇතුළත) ඔන්න අහනවා බෑන්ඩ් එක පුරුදු කරන ඩයල් එක කවුද ඩ්‍රම්ස්, ලීඩ්, රිදම්, බේස්, පෑඩ්(ඔක්ටපෑඩ් හොඳේ), කීබෝඩ් කිය කිය. ඒවා අපි මුලින් බෙදාගෙන ගිය නිසා රණ්ඩු නොවී සෙට් කරගත්ත. ඔන්න දැන් ඔතන ගිටාර් කාරයො තුන්දෙනා මෙලෝ දෙයක් දන්නෙ නෑ. උන් තුන්දෙනාට මුල ඉඳන් රූප ඇඳ ඇඳ කියල දෙනව පේනවා. ඩ්‍රම්ස්කාරයයි, පෑඩ් කාරයයි ෂේප් එකේ ප්ලේ කරනව. මගෙ ලඟට ඇවිල්ල මෙන්න පොර මම අර කලින් ඉගෙන ගත්ත දේවල්ම කියල දෙනව. පස්සෙ පොරට වැඩේ තේරුනා මට ඒවා පුළුවන් කියල. ඔන්න දැන් පොර සිංදු වලට අදාළ කීබෝඩ් පාට්ස් කියල දෙනවා මට. මම කියල දෙන සැනින් අල්ලගන්නවා, ඇයි ඉතිං මම ඒ වෙද්දීත් ඇහෙන ඇහෙන සිංදුව ගහන්න දන්නවනෙ. එතන තිබ්බෙ රෝලන්ඩ් කීබෝඩ්ස්. ඒවගේ වැඩ පොඩ්ඩක් වැඩියි. මම කරන්නෙ සිංදුව කියල දුන්න ගමන් ඒක දෙපාරක් විතර ප්ලේ කරල කීබෝඩ් වල වැඩ කෑලි හොයන එක. ඔහොම යද්දී ඒකත් පුළුවන්. දැන් ඔය අතරෙ අපේ ගිටාරිස්ට්ලත් පුරුදු වෙනව. පොඩි පොඩි ලීඩ් පාර්ට්ස්, රිදම් පාට්ස් වදිනව. ඩ්‍රමා සහ පෑඩ් කාරය එක එක බීට්ස් ඉගෙන ගෙන ගහනවා. දැන් මට හෙන කම්මැලියි මේ කීබෝඩ් ගහන්න. ඇයි ඉතිං අනිත් උන් තාම පුරුදු වෙනවනේ. මම ඔය අතරෙ හෙමීට අපේ පෑඩ් කාරයට කියල ඒක පොඩ්ඩක් ප්ලේ කරන්න ඉල්ල ගන්නවා. ඩ්‍රම්ස් ගහනවා ඕව තමා. කීබෝඩ් එක පැත්තක :D. ඔහොම කාලෙ යද්දී මටත් ඩ්‍රම්ස් සහ පෑඩ් එක හොඳට ප්ලේ කරන්න පුළුවන්. ඔන්න දැන් සිංදු හතරක් පහක් ගහගන්න පුළුවන් තත්වෙට බෑන්ඩ් එක හැදුන. ඉතිං අපිත් ෆ්ලෑෂ් බැක් වගේ කියල හිතාගෙන ප්ලේ කරනව.

ඒත් අපිට තේරුම් ගියා ඒ උගන්නන කෙනාත් පොඩි දේවල් ටිකක් විතරක් දැනගෙන පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ උගන්නන විත්තියක්. ඉතිං අපි හෙමින් සීරුවෙ එතැනින් සමු අරගෙන වෙනත් හොඳ තැනක් කරා සංක්‍රමණය උනා.

මේ ලිපිය ගොඩක් දිග වැඩි උනා. මම ගිටාර් ගහන්න යොමු උන හැටි සහ තවත් දිග කතා ටිකක් තියෙනව. ඒවා මම තව ලිපියකින් කියන්නම්. අදට මේ ඇති. 

ප.ලි :

මේ ලිපිය කියවන ඔබටත් දරුවන් සිටිනවානම් ඔවුන් කරන කියන දේවල් ගැන අවධානයෙන් සිටින්න. ටින් බෙලෙක්ක එක්ක සෙල්ලම් කරන්න දෙන්න. හැකියාවල් හොයා ගැනීමට හෝ තියෙන හැකියාවල් දියුණු කර ගැනීමට ඔවුන්ට නිදහස සහ උදව් ලබා දෙන්න. එසේ නොමැතිව එක වසරේ සිට අර පංති මේ පංති වලට දමා දරුවාට මානසිකව විඩාවට පත් කරන්න එපා. එක වසරේ සිටම පහ වසරේ ශිෂ්‍යත්වය ඉලක්ක කරගෙන ඔබේ දරුවාත් ගිරවෙකු නොකරන්න :D (අදාළ විභාගයට අවුරුද්දක් එක හමාරක් තියා පංති යැවීම හොඳටම ප්‍රමාණවත්). 5 ශිෂ්‍යත්වය අසමත් වීමෙන් ළමයාගේ ජීවිතය කඩා වැටෙන්නේ නැත.

මා හට කුඩා කල ගෙදරින් ලැබිය යුතු ඒ නිදහස සහ උදව් නොතිබුනේ නම් සමහරවිට සංගීතය ගැන මෙලෝ දෙයක් නොදැන ඉන්නටත් හොඳ ගිරවෙකු වීමටත් ඉඩ තිබුණි ;).

සියළු දෙනාටම ජය වේවා!!!